Vader weet de weg

Op ons vakantieadres wemelt het van de watervogels. Eenden, meerkoeten en meeuwen en ook een gezin van futen. De kuikens zijn nog zó klein, dat ze op de rug van één van de ouders meevaren. De andere ouder duikt en jaagt intussen op visjes. Mooi en aandoenlijk. Maar het roept ook vragen op.

Tot welke leeftijd moet je je kind beschermen? Wanneer weet je of je spruit op eigen kracht verder kan? Hoe weet je als ouder nu wat goed is voor je kroost? Zo’n jonge fuut moet na een week of tien op eigen kracht verder. Dat zijn de wetten der natuur. Voor mensenkinderen is dat anders.

Onze zoon is nu zes maanden en zijn volgende stap is kruipen. Het zou mooi zijn als dat ook vóóruit gaat, want tot nu toe gaat hij nog achteruit. We moedigen hem dagelijks aan om de goede kant op te gaan.

Hij verandert vreselijk snel, zo’n mannetje van nog geen één. Maar voordat hij zelfstandig het ouderlijk huis uit vliegt, zal iets langer duren dan tien weken.

De avonturen van het gezinnetje Fuut en ons eigen gezin deden me denken aan een liedje van Paul van Vliet (op muziek van Rob van Kreeveld), dat ik in de brugklas leerde kennen.

Veilig achterop gaat over vertrouwen en veiligheid. Veilig bij je vader achterop de fiets zitten. ‘Vader weet de weg, vader weet waarheen.’

Ik speelde een instrumentale versie tijdens het eerste C’est le Tom qui fait la musique concert, samen met bassist Stefan Lievestro en drummer Mark Schilders.

Vader zijn is een hele verantwoordelijkheid. Op eigen kracht vooruit kunnen óók. Ik wens alle futen, mezelf én onze gezinnen een hele goede, veilige reis.

tom beek (c) hans reitzema

Tom Beek, saxofonist, tekstschrijver, webdesigner en fotograaf. Onregelmatig op Twitter en Instagram. Eindredacteur Jazz Bulletin. Nerd/helpdesk/detective. Gek op jazz, koffie en camera's. Ruikt aan boeken.

0 gedachten over “Vader weet de weg”

  1. Gevoelsmatig wil je je kinderen hun hele leven beschermen en behoeden. Ze nemen stappen op het moment dat ZIJ er aan toe zijn. De ene keer vraagt zo’n stap begrenzing, een andere keer bemoediging. Maar steeds roept mijn hart: ‘Ga nou niet zo snel!’
    Tijdens het lezen dacht ik aan Hé kleine meid van Herman van Veen http://www.youtube.com/watch?v=wO7_tp0rD7c

    Beantwoorden

Plaats een reactie