• Door naar de hoofd inhoud

Tom Beek

Home of the brave

  • Blog
  • Agenda
  • Muziek
    • Shop
    • Download
  • Diensten
  • Nieuwsbrief
  • Contact

Underground

JR Alli, virtuoos in beeld en geluid

12 februari 2019

Sinds kort ben ik fan van JR Alli. Op het YouTube-kanaal van de 20-jarige Canadees vond ik de video New York — Don’t Blink, die ik inmiddels tientallen keren heb bekeken.

Laat deze YouTuber even je ogen en oren wegblazen in een anderhalve minuut durende achtbaan van sound and motion.

Wat maakt de video’s van JR Alli’s nu zo bijzonder? Dat zijn meerdere dingen tegelijk.

Allereerst heeft hij een goede smaak. Daarover valt natuurlijk te twisten. Maar ik vind zijn beelden goed gekozen, tot de verbeelding sprekend en mooi gevarieerd. Een skyline, straattafereel, portretten, alles komt voorbij.

Maar zijn werk is natuurlijk veel meer dan alleen foto’s, het is motion. Zijn skills met Lightroom, Premiere en Adobe After Effects zijn fenomenaal. En het belangrijkste: alles in dienst van het verhaal.

Verhaallijnen

Verhalen vertellen doet-ie virtuoos. In New York — Don’t Blink word je na een korte, veelbelovende introductie in hoog tempo meegenomen in de energie van de stad. Even later adem je alweer rustig uit, wanneer je de skyline in je opneemt vanuit een helicopter en vanaf de daken. Dan gaan we underground. Weer die snelheid.

Hij kiest zijn woorden zorgvuldig. Daarmee geeft hij richting en betekenis aan zijn video’s. Hij maakt ruimte om te reflecteren en om je als kijker te identificeren met hem; hijzelf komt steeds als verlegen held uit de bus. Nóg een stuk gereedschap waar hij goed raad mee weet. En waarmee hij de spanning steeds verder weet op te bouwen.

Na 1 minuut en 27 seconden laat JR Alli in totale verbijstering achter. What just happened?

Sound design

De manier waarop hij zijn video’s monteert is heel bijzonder. Hij laat het beeld naadloos aansluiten op het geluid — en andersom, wanneer de muziek leidend is. Zijn sounddesign is tot op de frame nauwkeurig.

De video’s van JR Alli zitten vol met subtiele geluidjes die de beeldenreis tot leven wekken, swooshes, geluidseffecten die je een gevoel geven van positive expectancy (is dat goed Engels?). In zijn tempowisselingen gaan beeld en geluid altijd hand in hand. Hij maakt gebruik van anticipatie. Daardoor ervaar je elke keer een wow gevoel, bij zo’n verrassende, uitgekiende overgang van de ene bestemming naar de andere. Voor je het weet, heb je tientallen plekken bezocht, allerlei mensen ontmoet. Dan heb je een stad gezien zoals je er nog nooit naar hebt gekeken.

Visual storyteller

JR Alli leidt ons door het verhaal heen. Je vergeet alles: waar je bent, wat je gezien hebt. Terwijl je geen detail wil missen. Terwijl het eigenlijk veel te snel gaat. Dat geeft een bepaalde spanning. Bij hem zit ik steeds op het puntje van mijn stoel.

Met zijn werkwijze kiest hij niet de makkelijkste weg. In New York — Don’t Blink telde ik maar liefst 94 verschillende clips. Dat is complex! Ook een teken dat hij de verhaallijnen goed overziet.

Mijn conclusie als video newbie: door zijn stijl werkt JR Alli in de hand dat we de overgangen niet als hard ervaren. Integendeel. Het is de manier waarop hij het vertelt. Hoe hij er één geheel van maakt, is groots. Een visual storyteller van ongekend niveau.

JR Alli is zeker niet de enige, en zeker niet de eerste met deze stijl en deze skills. Maar voor mij staat vast: hij is een groot kunstenaar. Bekijk hieronder zijn video over Londen, ook al geniaal.

Voetnoot: het is me inmiddels duidelijk dat JR Alli schatplichtig is aan Leonardo Dalessandri. Vooral door de edits zette hij met zijn emotionele, indrukwekkende Watchtower of Turkey uit 2014 de trend voor een hele generatie visual artists.

2 Shares
Share2
Tweet
Pin
Share

Tags: Adobe, After Effects, analyse, beeld, frame, geluid, geluidseffecten, helicopter, JR Alli, kunstenaar, Lightroom, Londen, motion, New York, positive expectancy, Premiere, skyline, sound, sounddesign, swooshes, tempowisselingen, The Big Apple, Underground, youtube

De ‘underground’ van Chris Potter

11 januari 2014

De band Underground van Chris Potter is één van de meest innovatieve groepen van de afgelopen jaren. Deze Newyorkse ‘band zonder bas’ staat voor genre-overstijgend avontuur, muzikale heksentoeren en halsbrekende virtuositeit. Hoe complex de muziek van de god given saxofonist — over wie ik al eerder schreef — soms ook is, je hoort vrijheid, energie en speelplezier.

BANDLEIDER

Vorig jaar vertelde Potter in een interview over zijn leven als bandleider. “Spelen met je eigen band heeft iets bijzonders. Je speelt een tijdje niet, iedereen doet tussendoor zijn eigen dingen. Zodra je weer bij elkaar komt, is het weer fris. Zo blijft het altijd in beweging. De realiteit is helaas dat het erg moeilijk is om steeds met dezelfde mensen te spelen.”

INTERACTIE

“In mijn muziek reageren we continu op elkaar. Dat vind ik ook het mooie: uiteindelijk gaat het om de energie, om de mensen, om hoe ieders persoonlijkheid hierin tot uitdrukking komt. De interactie die er ontstaat kun je nooit van te voren voorspellen of afdwingen tijdens het componeren. Ik probeer wel de voorwaarden te creëren waardoor de magie kan ontstaan.”

RISICO

“Tijdens het componeren houd ik rekening met de muzikanten met wie ik ga spelen. Je wilt niet teveel schrijven. Wat je niet schrijft is ook belangrijk. Ook al neem je daarmee een risico. De momenten dat het gebeurt, zijn magisch, daar doe je het voor. Op sommige avonden gebeurt het niet, dat hoort erbij.”

chris potter underground

VRIJ

“Mijn muzieksmaak is heel breed. Sommige dingen zijn helemaal doorgecomponeerd en andere muziek is weer volledig vrij. Voor de ene situatie schrijf ik veel noten, in andere situaties spelen we structuren die op één A4-tje passen. Het kan allemaal, als het maar werkt.”

NEW YORK

“De meeste nieuwe muziek die ik beluister is niet zozeer jazz, het is meer klassiek en pop. Als er nieuwe jazzplaten uitkomen, zijn die meestal van mensen die persoonlijk ken uit de scene. Die muziek ken ik al. Als ik hen wil horen ga ik naar een club om de hoek. Ik realiseer met dat het heel anders was geweest, als ik niet in New York woonde.”

OPEN MINDS

In de documentaire Open Minds zie en hoor je Chris Potter met zijn Underground-kameraden Craig Taborn, Adam Rogers en Nate Smith aan het werk. Ze repeteren, ze spelen in de 55Bar, ze vertellen over de muziek, de band en de werkwijze. Erg inspirerend!

Met dank aan Michiel Stekelenburg voor de tip!

316 Shares
Share315
Tweet
Pin
Share1

Tags: Adam Rogers, chris potter, Craig Taborn, Nate Smith, Underground

© 2005-2019 Tom Beek | saxofonist, tekstschrijver, consultant | +31655167321 | post@tombeek.nl
KvK Utrecht 30208472 | Teksten: Creative Commons BY-NC-ND | Privacy