Ze hadden geen betere dag kunnen uitkiezen voor de uitvaart. Boven het kerkhof hing een deken van onsamenhangende grijze wolken. Het regende nauwelijks, maar precies genoeg om het op te merken. Mij was gevraagd om de rouwstoet te begeleiden op de saxofoon, van de kerk naar de begraafplaats. Langzaam liep ik voor de groep uit. … Lees meer
Normaal gesproken was het zeker een kwartier lopen, vanaf Den Haag Centraal. Maar na negen minuten stond ik voor de ingang van café De Bordelaise. Het was 1990 en ik ging hem voor de allereerste keer live bewonderen, mijn held saxofonist Ruud Brink. Een zeldzaam soort opwinding maakte zich van mij meester toen ik de … Lees meer
‘Een soort David Sanborn, maar dan op tenor.’ Zo zou ik ergens in 1984 mijn klankideaal waarschijnlijk hebben omschreven. Hij was één van de eerste saxofonisten van wie ik volkomen idolaat was, van wie ik álles wilde naspelen. Mijn ontdekkingsreis begon bij het live-album Straight to the heart. Wat Sanborn heeft, heeft niemand. Die heerlijke, … Lees meer
Nadat ik een kwartier in de coulissen op mijn beurt had gewacht, kwam het intro. Een klein stukje hoefde ik maar te spelen. Uit mijn hoofd. Op mijn The Martin altsaxofoon met mijn Otto Link mondstuk. Echt spelen kon ik nog niet. Meestal was ik te wapperig om een überhaupt een toonladder te produceren. Maar het geluid … Lees meer
Van de voorstelling Geurige Man hebben Mike Boddé en ik er, wanneer ik dit schrijf, nu vier gedaan. Dus nog een stuk of vijfentwintig te gaan. Nu heb ik u al eens op het hart gedrukt dat u hiervoor niet zomaar nog een tweede kans krijgt. Ja, ik snap u wel hoor. ‘Ze maken vast … Lees meer
Misschien moeten we het hem gewoon niet vertellen. Hoe goed hij is. Mike Boddé is namelijk met niemand te vergelijken. Dat krijg je, als je zo authentiek bent. Ken je ‘m niet? Dan ken je hem tóch. Van teevee bijvoorbeeld. We gaan op tournee! Over een paar weken, in de maanden maart, april en mei spelen … Lees meer
Het is een paar minuten na middernacht, wanneer ik zachtjes de sleutel omdraai in de zware voordeur van ons nieuwe huis. Het ruikt nog naar verf. Op sommige plekken hangen peertjes aan het plafond. Of alleen draadjes. Maar het is heel mooi aan het worden.
Wat is het toch fijn om na een zinderende muziekavond veilig thuis te komen. Het kost me moeite om niet het hele huis wakker te maken met mijn gestommel. Drie saxofoons, een koffer met kleding, allerlei accessoires en een fles wijn.
Een grote man, met een grote saxofoon, een groot geluid en een grote mond. Zo leerde ik Hans Dulfer kennen. En ik hoop dat hij nog héél lang blijft spelen. Vanaf het moment dat ik in jazz geïnteresseerd raakte, in de jaren tachtig, was hij all over the place. Hij trad overal op, schreef vermakelijke boeken en … Lees meer