Dit moet je even horen.
Ogen dicht? Oké.
Eerst een Hammond-orgel dat een beetje gorgelt. Dat begint goed.
Dan galmt er een mannenstem door de kamer.
Je denkt: het lijkt wel Ray Charles!
Nee, deze jongen is hartstikke blank. En op de video die je nu hoort, is hij pas zeventien!
We hebben het over Steve Winwood, een live-opname uit 1967.
Nog niet eens volwassen zingt hij hier Georgia on my mind met de Spencer Davis Group.
Zo doorleefd als hij hier klinkt: ongelooflijk.
Van die hele Spencer Davis hebben we weinig meer gehoord, maar Steve Winwood kende ik nog wel, van later werk.
Van bijvoorbeeld While You See a Chance.
Dat heb ik er gelijk even bij gehaald. Winwood speelde hierop alle instrumenten zelf: drums, orgel, bas- en andere synthesizers, piano. En en passant zong hij ook de koortjes.
Uit 1981. Toen ik op vrijdagmiddag klaarzat voor de Top 40, om mijn favoriete liedjes op te nemen. Met één vinger op de ‘play’ knop en de andere op ‘record’.
Was alles toen beter? Welnee. Maar liedjes met sterke melodieën en mooie harmonische vondsten vielen elke week als rijpe appels van de boom.
‘Are you still free? Can you be?‘ vraagt Steve ons, geheel terecht. Wat een liedje!
En dan dat stuk met die stijgende baslijn. Emi, G.. D met A in de bas. D+..Daar gáán we! Bmi, D met een C. Je voelt hem opstijgen. En nog een keer, en nog een keer. Zoiets geeft hoop.
Zou iedereen dit net zo mooi vinden als ik? Ik kan me het moeilijk anders voorstellen.
Als je de spanning zó weet op te voeren in een nummer, terwijl de tekst je meeneemt op het diepe, intense verlangen naar persoonlijke bevrijding, dan ben je een groot artiest.
Muziek is een handreiking om op ontdekkingsreis te gaan. Om daarna nooit meer om te kijken.
Door Steve Winwood heb ik weer even heimwee naar 1981. En hoop voor de toekomst.
Dat zoiets kan hè, met één liedje?
