Ascenseur pour l’échafaud uit 1958 is misschien wel de mooiste combinatie ooit gemaakt van film noir en jazz.
In het Parijs van de jaren vijftig bedenkt de mooie Florence een plan om haar rijke man te vermoorden.
Kort samengevat dan. Maar het gaat erom hoe leeg en hartverscheurend het wordt verteld.
In het etmaal dat daarop volgt, spelen zich zeldzaam mooi gefilmde momenten af, die het midden houden tussen suspense en een klassieke tragedie. Deze eenzame, romantische setting vormt de perfecte match met het minimale, bloedstollende trompetspel van Miles Davis.
Op YouTube vond ik beelden waar Miles de sublieme soundtrack live inspeelt (beeld en geluid lopen helaas niet synchroon). Hij nam de muziek in twee dagen op, samen met de Franse jazzmuzikanten Barney Wilen, René Urtreger, Pierre Michelot en de Amerikaan Kenny Clarke (die destijds in Parijs woonde). Dit moet je zien.
Lift to the Scaffold bleek de aanzet voor de Nouvelle Vague, een nieuwe stroming. Voor zowel hoofdrolspeelster Jeanne Moreau als regisseur Louis Malle was het de start van een prachtige carriere.
