Snarky Puppy, of: wat 1,3 miljoen tv-kijkers niet hebben gezien

Dat bands maar één minuut krijgen bij De Wereld Draait Door is natuurlijk een belediging voor de serieuze muziek en voor de muzikanten. Het populaire programma — met dagelijks meer dan een miljoen kijkers — kan het zich blijkbaar permitteren. Geen wonder dat zelfs grote internationale artiesten er willen spelen. Wie op 15 mei live aanwezig was bij de opnamen van DWDD kreeg een bonus die de 1,3 miljoen tv-kijkers moesten missen: een miniconcert van Snarky Puppy. Een hippe Amerikaanse band met een geweldig verhaal.

Verbinder

Sinds 2004 volgt het muziekcollectief een lange weg onder leiding van bassist Michael League. Hoeveel bandleden er zijn weet niemand, maar een groot deel van de oorspronkelijke bandleden kent elkaar van North Texas State, een universiteit die bekend staat om zijn geweldige muziek-opleiding.

Het begin is enthousiast maar moeizaam. Eindeloos touren, zelf regelen, contact onderhouden met de fans, het geld bij elkaar schrapen. Eerst voor tien man publiek, toen honderd, toen driehonderd. De band heeft zichzelf altijd uitgedaagd en werkt volgens een sterke discipline. Ieder bandlid draagt bij, speelt zijn rol, weet ook wanneer er niet wordt gesoleerd en alleen wordt begeleid. Vier toetsenisten? Geen probleem.

Het zijn ook niet de minsten: bandleden spelen ook bij Justin Timberlake, Beyoncé en Prince. In Snarky Puppy valt het prachtig op zijn plaats: het muziek maken, de sfeer, het delen met het publiek. Visionair League is een bescheiden leider, een echte verbinder.

Deze groep virtuoze muzikanten heeft evenveel liefde voor jazz en soul als voor funk en experimenten met electronica. Stijlen en elementen weten ze naadloos te verbinden.

Collectief

Wat je ziet en hoort is een eenheid. Een sterke muzikale visie en — als je achter de schermen kijkt — op ondernemerschap, hoe je met publiek omgaat, met je collega’s, met het gebruikmaken van alle middelen die er zijn. No egos allowed. Vooral de live-shows zijn spectaculair, het collectief is indrukwekkend en de sfeer is magisch. Door ouderwetse mond-tot-mondreclame heeft The Fam een ongekend hoge gunfactor opgebouwd bij fans.

Vooral door de albums Ground up (2012) en Family Dinner vol. 1 (2013) is de band wereldwijd nóg meer geliefd aan het worden dan ze al was. Ook erkenning blijft niet uit: begin 2014 won de band van League een Grammy voor Best R&B Performance voor hun hun track Something met zangeres Lalah Hathaway (dochter van Donny Hathaway).

Snarky is hier in het land voor een aantal concerten; gisteren nog in een dampend Paradiso. De formatie is de laatste tijd vaker in Nederland: in april werden opnamen gemaakt met het Metropole Orkest en enkele maanden geleden werd een ander project opgenomen in de Kytopia studio’s van Kyteman.

Vorig jaar tipte ik ze al. Ook dit jaar spelen ze op North Sea Jazz (zaterdag 12 juli). Ga dat zien!

tom beek (c) hans reitzema

Tom Beek, saxofonist, tekstschrijver, webdesigner en fotograaf. Onregelmatig op Twitter en Instagram. Eindredacteur Jazz Bulletin. Nerd/helpdesk/detective. Gek op jazz, koffie en camera's. Ruikt aan boeken.

0 gedachten over “Snarky Puppy, of: wat 1,3 miljoen tv-kijkers niet hebben gezien”

Plaats een reactie