Het verhaal van ‘Seven Bridges Road’

Voor Seven Bridges Road neem ik je even mee naar de Amerikaanse stad Montgomery, in de staat Alabama.

Als je niet over de hoofdweg, maar via Woodley Road met de auto naar het zuiden gaat, rij je over een weg met zeven bruggen.

Countryzanger Steve Young zegt erover: ‘Vooral ‘s avonds is het sprookjesachtig mooi. Eeuwenoude boerderijen, ongerepte natuur, een begraafplaats, een beekje.’ Maar dan in het Engels.

Hij maakte er in 1969 een liedje over: Seven Bridges Road.

Laat eens zien dan? Okee, maar stel je er niet tevéél van voor. Dit vond ik op Google Maps:

Seven Bridges Road

Misschien had Young wel iets gerookt toen hij daar reed. Of vond hij eindelijk rust tijdens een autorit, lekker met het raam open (het ruikt er naar mos, zingt hij). Of hij was verliefd, en toevallig onderweg naar zijn liefje in Rolling Hills. Je weet het niet. (Liefde maakt doof, zeggen ze, maar dat is een ander verhaal).

Anyway.

Het liedje bleef – net als de zanger – lang onopgemerkt.

Totdat Ian Matthews het hoorde

De folkzanger sleutelde wat aan het arrangement en nam het op voor zijn album Valley Hi (1973). Hij liet het aan iedereen horen in zijn stamkroeg The Troubadour. In muzikantenkringen is dat een beroemde plek.

Op de grens van Beverly Hills en West Hollywood komen muzikanten, zangers en zangeressen bij elkaar om rond te hangen, te spelen en liedjes te schrijven. Sommige sterren – zoals Linda Rondstadt – beleefden er hun doorbraak. Ook drummer/zanger Don Henley, die op het punt stond om de wereld te veroveren met The Eagles.

There are stars in the southern sky
and if ever you decide you should go
there is a taste of thyme sweetened honey
down the Seven Bridges Road

Magische stemmen

Hij hoorde wel wat in het liedje en bracht het arrangement van Matthews terug van zeven naar vijf stemmen. Zo kreeg het nummer een ereplaats in het repertoire: The Eagles zongen het vóór elk optreden in de kleedkamer, om de stembanden te smeren.

Ook in deze uitvoering bleef Seven Bridges Road een goedbewaard geheim, tot ze besloten hun stadionoptredens ermee te openen. Onbegeleid, a capella, dus geen instrumenten, alleen stemmen. Met zijn allen vooraan op het podium, samen voor één microfoon. Door de bandleden liefkozend ‘the circle of death’ genoemd.

Dat bleek een schot in de roos. Het publiek vond het magisch. Door de prachtige stemmen komen de harmonieën zeldzaam mooi tot hun recht.

‘The Eagles stole my song’, verzuchtte Ian Matthews later.

Toen het in 1980 terechtkwam op het album The Eagles Live bereikte Seven Bridges Road alsnog een welverdiend miljoenenpubliek.

tom beek (c) hans reitzema

Tom Beek, saxofonist, tekstschrijver, webdesigner en fotograaf. Onregelmatig op Twitter en Instagram. Eindredacteur Jazz Bulletin. Nerd/helpdesk/detective. Gek op jazz, koffie en camera's. Ruikt aan boeken.

Plaats een reactie