Het zaterdagavond half twaalf, wanneer ik bezweet van het podium afkom in Porgy & Bess (Terneuzen). Het is een soort mini-festival met meerdere artiesten op één avond. In de gezamenlijke kleedkamer op de 1e etage kom ik Jules Deelder tegen. Hij gaat zo optreden. In de kamer ernaast hoor ik Boris van der Lek inspelen.
Jules geeft me een compliment over mijn optreden en ik zeg: ‘Toen ik vijftien was, had ik les van Boris. Die speelde net als Ben Webster.’ Dat vindt Jules wel interessant. Ik vertel hem dat ik op de middelbare school zat toen ik Jules zag spelen met Herman Brood. En later in jazzcafé The Duke met Ger Sax.
We kletsen nog wat over onbenullige details waar jazzfreaks nou eenmaal over praten, zoals alternate takes, de sound van Rudy van Gelder en of ze nou beter speelde mét of zonder speed. Intussen heb ik geen idee hoeveel tijd ik nog heb met Jules en ik bedank hem. Dat ik door zijn boeken verder ben gaan luisteren. Dankzij hem werden Tony Fruscella, Dodo Marmarosa en Eric Kloss voor mij helden. Als Jules dat hoort, leeft hij op.
Ik vraag: ‘Wie is je favoriete tenor?’
Meteen antwoordt hij: ‘Mobley‘.
Rollins vond-ie ook wel goed. Coltrane vindt-ie niks. Ik moet lachen. Dat we van smaak verschillen, is in dit geval alleen maar leuk. ‘Jules beschrijft het allemaal prachtig.
‘Ken je dat verhaal van Someday my prince will come‘, vraag ik. ‘Miles had Mobley ingehuurd, maar wilde eigenlijk liever met Coltrane spelen. Tijdens de opname laat hij Coltrane nog even een saxsolo inspelen, ná Mobley. Wat een actie! Het schijnt dat Miles Mobley maar saai vond.’
Daarop zegt Jules: ‘Miles moet zijn bek houden!’
Geweldig Tom
er is er 1 die zijn bek moet houden hier
Mensen zonder gevoel voor humor wordt verzocht niet te reageren.