Scrollend door onze playlist vindt mijn vrouw precies het goede nummer. Al bij de eerste geluidjes beginnen we acuut te dansen: twee kleine kindjes en twee volwassenen. En een hond, die kwispelend door de hossende roedel heenloopt en — vermoeden wij — wel nooit iets zal begrijpen van dit familieritueel.
Eerst het lievelingsliedje van mijn dochter. Dat dat een weerzinwekkende Duitse schlager is (lang verhaal), mag de pret niet drukken. Zij praat nog niet, maar maakt goedkeurende geluiden, lacht met haar ogen, zwiert in haar jurk en wiegt met haar heupen. We zingen luidkeels mee, de hond blaft.
En nu allemaal achter papa aan! Een wilde polonaise ontstaat, de andere kant op. Het lijkt wel een druk kruispunt, waar alle stoplichten zijn uitgevallen. Inmiddels hebben de volwassenen allebei een kind op de rug. De hond weet niet meer achter wie ze aan moet lopen.
“En nu MIJN liedje!” roept mijn stuiterende zoon. En gelijk heeft hij. We zagen het verzoek al aankomen en zonder enige vertraging wordt-ie ingestart: Don’t Worry van Madcon.
Hij noemt het liefdevol Mijn Kobijn Adeen. Daarmee citeert hij natuurlijk een deel van het refrein, weten wij. Maar wij weten niet wélk stukje. Gelukkig is er geen haan die daar naar kraait. Wij in elk geval niet.
Samen dansen is zo mooi, zo gezellig. Ik koester het. Voor mijn zoon is het een moment van ontlading en perfecte harmonie tegelijk. We zijn onder elkaar. Ongeremd. Alles mag. Schreeuwen. Gek doen. Raar bewegen. Zouden meer mensen moeten doen.
Vandaag stapte ik op de fiets. De boodschappentas rook naar vers brood. Ik hing de tas over het stuur en begon te trappen. In mijn rug voelde ik twee kinderarmen, die zich om mijn middel heenvouwden.
“Papa? Zullen we zometeen thuis Mijn Kobijn Alleen nog eens draaien?”
“Dat is een héél goed idee, schat, afgesproken!”
Momentje hoor, je vader is even gesmolten.
