Mijn rechterbeen is nog geen twee tellen uit het goede bed gestapt, of het beddegoed is alweer verschoond, gewassen en gestreken. We hebben geeneens fatsoenlijk de kans om de wc vuil te maken, want voordat wij onze billen hebben gelicht is hij alweer schoongemaakt. Terwijl ik op zoek ga naar de kaasschaaf (die ligt toch altijd daar?) krijg ik op mijn donder omdat ik zélf de vaatwasser wil uitruimen. Nee, dat doen wij allemaal wel, zeggen de kraamdames. We zijn er ook voor jou.
Lekkage in de badkamer? Nee hoor, is al gerepareerd. Belastingaangifte? Open hersenoperatie? Geen probleem mevrouw, meneer, gaat u maar even koffie drinken. Beschuitje erbij? Kun je ook nog stucen, informeer ik voorzichtig. Maar ze zijn bloedserieus.
Terwijl ik als een vreemdeling beweeg in de wandelgangen van mijn eigen sponde, leer ik intussen alles over tepelhoedjes, spuitpoep en lactatie-situaties. We zijn blij en dankbaar met zoveel hulp, zeker in die eerste gekke dagen. En de gebroken nachten. Maar het is ook een beetje kraamperen in eigen huis. Hey, wie heeft de chocoladevlokken verplaatst?
