Karaoke, kara-niet-oké

Steeds als ik ‘even snel’ een liedje zoek op YouTube of Spotify, word ik overspoeld door een tsunami aan karaoke.

In plaats van meteen de originele versies van mijn favoriete nummer te kunnen luisteren, scroll ik mij een RSI door honderden infantiel klinkende geluidsbanden die zijn ingespeeld met een oud midi-orgel, met voorbij floatende, verkeerd gespelde songteksten en fluorescerende graphics die pijn doen aan mijn ogen.

Ga. Weg. Met je karaoke-compilaties. Met zelfgezongen versies. Met je valse gitaren. En je giechelende klasgenootjes.

Blijf met je poten af van Hotel California, van Giant Steps, van Dust in the wind en van Beyoncé. Ga naar een ander Internet, zet het dáár ergens neer en laat mij met rust.

Met spam, cookies en pop-up banners kan ik overweg. Wildvreemden die me toevoegen op Linkedin: ook daar ben ik niet bang voor. E-mails van illegale loterijboeren uit Nigeria: ik draai er mijn hand niet voor om. Maar hier ben ik niet tegen bestand.

Karaoke is niet oké. De wereld gaat nog eens ten onder mensen, aan die vreselijke karaoke, de meest hardnekkige muzikale milieuvervuiling die ik ken.  

tom beek (c) hans reitzema

Tom Beek, saxofonist, tekstschrijver, webdesigner en fotograaf. Onregelmatig op Twitter en Instagram. Eindredacteur Jazz Bulletin. Nerd/helpdesk/detective. Gek op jazz, koffie en camera's. Ruikt aan boeken.

0 gedachten over “Karaoke, kara-niet-oké”

Plaats een reactie