Toen er in oktober 1964 een serie concerten werd gehouden in de badplaats Santa Monica (Los Angeles) voor de Teen Awards Music International, zou er geschiedenis worden geschreven.
De registratie van de TAMI Show zou één van de eerste concertfilms worden. De lijst van optredende artiesten was indrukwekkend: Chuck Berry, The Beach Boys, Marvin Gaye, Gerry & the Pacemakers, Smokey Robinson, The Supremes, James Brown en als hoofdact The Rolling Stones.
Toevallig was James Brown die dag in topvorm. Na zijn hit Please, Please, Please had JB tien jaar de tijd gehad om zijn podium-act te perfectioneren. Die stond inmiddels als een huis: een onvermoeibare funk-show waarin Brown met genadeloze regie de breaks en hoogtepunten in hoog tempo aan elkaar rijgt.
Zijn energieke dansmuziek is legendarisch. Maar tijdens de TAMI Show zette hij zichzelf vooral neer als entertainer van wereldformaat. Niemand danst zoals hij, niemand kan de boel zo oppeppen: met groot gevoel voor theater, die het midden houdt tussen een spannende bokswedstrijd en een Baptistische kerkdienst in het Zuiden van Amerika.
En dan natuurlijk de cape-act. James stort ter aarde. Hij wordt gered door zijn Flames, een groep mannelijke backing vocalisten. Een van de zangers gooit hem een cape toe. Dan herrijst Brown uit zijn bijna-doodervaring en begint te dansen en zingen als een wilde, als nooit tevoren. Iedereen in extase. We krijgen zelfs de eerste moonwalk te zien.
En The Rolling Stones hadden spijt. Dat zij als hoofdact ná James Brown waren ingeroosterd.
Te gekke moves, een dampende trein