Een goed interview met zangeres/songwriter Joni Mitchell — van wie ik een groot fan ben — is zeldzaam. De Canadese journalist Jian Ghomeshi van CBC kreeg het voor elkaar. Hij zocht haar op in haar huis in Los Angeles voor een diepgaand gesprek van bijna twee uur. Ben je fan, dan moet je dit zien.
Ze vertelt over haar bewogen leven. Over haar ouders, over de hippie-generatie, over Leonard Cohen en Bob Dylan, over de rol van producers, over artistieke onafhankelijkheid, over het verschil tussen the hit department en the art department en over haar bijzondere plek in de muziekwereld. De interviewer had nog veel meer mogen dóórvragen — en jeetje, ze wordt oud. Maar zo mooi om te zien.
Haar live album Shadows & Light (1980) heb ik grijsgedraaid. Ze speelt met een waanzinnige band met mijn helden Pat Metheny, Jaco Pastorius, Michael Brecker, Lyle Mays en Don Alias. Haar songs zijn sterk en verrassend, haar teksten betekenisvol, haar oeuvre is fenomenaal. Met haar bijna 70 jaar is ze nog steeds een geweldige, vurige en scherpe persoonlijkheid. Love it.
Van haar laatste werk vind ik het album Both Sides Now bijzonder indrukwekkend. Vince Mendoza maakte daarvoor de schitterende arrangementen.
Ik nodig u uit: kijk eens naar deze live uitvoering van Both Sides Now uit 2000. En vergelijk die eens met haar versie uit 1970. Kippevel.
Met dank aan Innerviews.
Zo denk ik ook over haar. Ik ken haar al sinds ik heel klein ben en de elpee Blue hoorde bij mijn grote zus. Zelfs nog voordat ik de woorden begreep voelde ik haar aan, precies zoals het later ook in haar teksten was. Trouwens, er is iets raars met haar en (Nederlandse?) mannen. Dwz, aardig wat mannen hebben een uitgesproken ‘allergie’ jegens haar, body & soul. Ik vind dat altijd nogal verdacht. Dank voor je blog.