Helden. Ik hoor geen noten, ik hoor een ziel

Wat hebben Jan van Beveren, Brad Bird, Salvador Dalí, Simon Carmiggelt, Roald Dahl en John Coltrane met elkaar gemeen?

Op het eerste gezicht misschien niet zoveel. Maar als je ze een beetje kent — zoals ik — dan wel. Het zijn namelijk mijn helden.

Vleesgeworden succesverhalen, waargebeurde jongensdromen. Briljante, virtuoze en verlichte geesten die het goede voorbeeld geven. Als jongen die zijn vader vaak miste, zijn helden voor mij altijd belangrijk geweest. Elke held representeert een deel van mijn leven, een bepaalde groeifase, een deel van mijn ontwikkeling.

Ruud Krol was mijn held tijdens het WK van 1978. Niet omdat hij af en toe een mooie pass gaf. Maar vooral omdat hij zijn shirt zo mooi over zijn broek droeg. Hij straalde rust uit, en overzicht. Heerlijk om tegenop te kijken. Natuurlijk deed ik hem na, als ik zelf op straat ging voetballen. Dat leek nergens op. Misschien heel soms, een heel klein beetje.

Het kiest jou uit, niet andersom. Je wordt er naartoe gezogen. Je gaat ‘erin staan’. En dan heb je vleugels!

Zo kon ik ineens drummen als Jeff Porcaro, dribbelen als Marco van Basten, schrijven als Kees van Kooten, sax spelen als Paul Desmond, dansen als Jay Kay, zingen als Phil Collins, en grapjes maken als Wim Sonneveld. Even voelde je de magie. De flow.

Het is 2011. Nog steeds loop ik warm voor mijn helden. Denk ik ook maar een fractie van een seconde aan John Coltrane, dan hoor ik meteen dat prachtige, bezielde, verhalende saxgeluid.

Ik hoor geen noten, ik hoor een ziel. Ergens daarin hoor ik ook mezelf. Mijn diepe, diepe wens om muziek te maken met die ongelooflijke focus en energie. De muziek klinkt in mijn hoofd.. Als ik het kon schrijven, zou ik geen sax spelen.

Helden, ik heb ze bij bosjes. Soms komt er ineens eentje bij. Of je laat er weer een paar los. Dat is het mooiste. Dan kijk je ze liefkozend na, alsof je ze bedankt voor de mooie tijd. Maar je ziet eigenlijk jezelf. Weer een heel mooi stuk van de wereld gezien. Weer wat geleerd. En daar kan ik — als een jongetje dat vol is van alle avonturen — heel lekker van slapen.

tom beek (c) hans reitzema

Tom Beek, saxofonist, tekstschrijver, webdesigner en fotograaf. Onregelmatig op Twitter en Instagram. Eindredacteur Jazz Bulletin. Nerd/helpdesk/detective. Gek op jazz, koffie en camera's. Ruikt aan boeken.

1 gedachte over “Helden. Ik hoor geen noten, ik hoor een ziel”

  1. Mooi. Heel mooi. Als kind kijk je graag tegen mensen op. Opgegroeid zonder vader was mijn held mijn opa. De grootste kindervriend aller tijden en mijn surrogaatpapa. Beroemde mensen als held? Ja, dat was best leuk geweest. Zou er alleen zo 1,2,3 geen een kunnen bedenken. Gek eigenlijk…

    Beantwoorden

Plaats een reactie