Mijn herinneringen gaan even terug naar de zomervakantie van 1980. Elke keer als ik Everybody’s Got to Learn Sometime op de radio hoorde, moest ik altijd een beetje huilen.
Van The Korgis, een Britse popgroep die met deze tranentrekker zijn enige noemenswaardige succes boekte. In Nederland bleef Everybody’s Got to Learn Sometime steken op de elfde plaats van de Top 40.
Geen schande trouwens, in een periode waarin er zóveel goede nieuwe muziek op de radio was.
Het bitterzoete popnummer werd in nog geen kwartier geschreven door zanger James Warren (wiens stem mij doet denken aan die van John Lennon).
Producer David Lord hielp hem bij het arrangeren. Dat pakte goed uit, want de strijkers versterken de dramatische elementen. Niet subtiel maar wel onbewust. Met name de hogere vocale uithalen klinken daardoor pijnlijk eenzaam. En dat versterkt dan weer de tekst.
Liefde
De song zit verder goed in elkaar. In de vorm, de dynamiek, de variatie en de harmonieën zit de emotionele achtbaan goed verpakt. Passende klanken in de goede volgorde. Spanning, verdriet en troost — het komt allemaal goed. Toch is de informatievoorziening in de songtekst wat aan de zuinige kant. Geen plot, geen karakters, geen conflict. Eigenlijk een tekst zonder kop of staart.
We moeten het doen met ‘iedereen moet af en toe een lesje leren’, zo luidt althans het refrein. Slaat dat op de hoofdpersoon? Of op de persoon die bezongen wordt, die vriendelijk doch dringend wordt verzocht zijn hart (m/v) te veranderen? Ook hiervoor ontbreekt een deugdelijke uitleg, maar we kunnen gerust aannemen dat het over de liefde gaat. Misschien namen de Korgis voor het gemak aan dat de liefde verder geen handleiding of uitleg nodig heeft? Ook zonder diepgaande poëzie of emotionele routebeschrijving blijven er genoeg tekstuele analogieën over voor een prachtig liedje, dat blijft hangen.
Het instrument dat de solopartij speelt is trouwens geen viool en ook geen synthesizer maar een 18-snarige Chinese guzheng, een soort citer. Kom je in de popmuziek zelden tegen. Een gitaar zonder hals, die je als een klankkast voor je neerzet, een beetje zoals een pedal steel.
Beck
De cover van Beck verdient wat mij betreft een groot compliment. Zelden werd met een cover de sfeer van het origineel geëvenaard, maar de eigenzinnige Amerikaan wist met zijn versie het liedje een hele nieuwe dimensie te geven. Chapeau.
Ook al is sentiment de reden, dat mag bij muziek nou eenmaal, is Everybody’s Got to Learn Sometime voor mij een klassieker. En wie weet ook voor muziekliefhebbers van andere generaties.
