Een bijzondere ontmoeting

Als ik de draaideur door ben, zie ik hem staan. Hij ziet mij en lacht. Dat zal ‘m wel zijn, denk ik.

Ik geef ‘m een hand en kuch wat onhandig mijn naam, bang om zijn enthousiasme te verstoren. Terwijl hij een vergelijkbaar geluid produceert, wuif ik losjes in de richting van mijn horloge en gebaar dat ik iets te laat ben.

Als twee mannen die geen tijd willen verliezen, vinden we in één soepele, doorgaande beweging een tafeltje, bestellen koffie, doen onze jassen uit en installeren ons tegenover elkaar.

Hij begint te praten. Over de nieuwe productlijn. Over de banden die inmiddels met het buitenland zijn gelegd. Over mijn advies, dat ze dringend nodig hebben. Ik nip intussen aan mijn koffie en hang aan zijn lippen. Over nieuwe apparatuur. Ze staan op het punt om te investeren, vertelt hij.

Ineens, heel langzaam, dringt er iets tot me door.

Nog even luister ik naar zijn verhandeling over de kwartaalcijfers. En over een pittig gesprek dat hij onlangs had met de Ondernemingsraad.

Glazig laat ik hem uitpraten. Dan kies ik mijn moment en schraap mijn keel. “Ik vind het heel vervelend maar.. jij bent toch Jan Willem?”

Ik aarzel, maar ik móet dit doen.

“Ik heb het idee dat we.. Ja, het klinkt misschien gek, maar ik heb geen flauw idee waar je het over hebt”, zeg ik.

Zelden zag ik iemands gelaatsuitdrukking zo snel veranderen.

“Ben jij niet Cees van der Zandt dan?” vraagt hij, met een blik in zijn ogen die verraadt dat hij het antwoord al weet. Hij mompelt nog een of andere bedrijfsnaam.

In no time pakken we onze spullen en verdwijnen ieder zijns weegs, allebei op zoek naar de persoon waarmee we wél hadden afgesproken.