Toen ik Now & Then voor het eerst hoorde, was ik vier of vijf. Niet de leeftijd waarop je aan de stereo-installatie van je ouders mag zitten. Ik zie mezelf nog, thuis op de bank. Met die grote LP-hoes als enige houvast. Er ging een wereld voor me open.
Strakblauwe lucht, twee model-Amerikanen, mooie huizen, hoge bomen, een rode Ferrari. Is dát nou Amerika? Aha, dáár worden dus al die Walt Disney films gemaakt. Ik begreep het.
De LP van The Carpenters schotelde mij een droomwereld voor en ik vond het niet erg. Ik droomde lekker mee. Over perfecte liedjes, een betere wereld en supermensen. Met zulke mooie muziek was ik wel bereid om er in geloven. Op één of andere manier koppel je de muziek en zo’n hoes aan elkaar. Daarna kom je er nooit meer helemaal vanaf.
De stem van Karen Carpenter heeft een warmte, die als een zon je huiskamer binnen straalt. Niets tegen te doen. Zij achter het drumstel en Richard achter de piano: in zo’n familie wilde ik ook wel opgroeien. En dan de liedjes. Die zijn stééngoed. Burt Bacharachtig goed.
Hun verhaal — en de tragische wending in het leven van Karen, die pas 32 was toen ze overleed — wordt mooi verteld in de documentaire Close to you.
Ook vond ik Only Yesterday, een documentaire van de BBC uit 2007.
Mensen veranderen, tijden veranderen, smaken veranderen, maar ik hou altijd een zwak voor The Carpenters.
Het is inderdaad een ontzettend tragisch verhaal, heb er ooit een film over gezien. Ik ga deze docu zeker een keertje kijken. Heb ook een zwak voor de zoetsappige muziek 🙂
Mijn moeder is een liefhebster vd Carpenters, dus vanaf jongs af aan heb ik hun muziek vaak gehoord
Ha Tom, ik ben geloof ik met dezelfde Now & Then begonnen, of misschien The Singles 1969-1973. In de tijd van elpees, mooie uitklaphoezen en nog leesbare songteksten.
Knap aan The Carpenters waren en zijn de klassieke invloeden (Bach bijvoorbeeld), de mooie melodielijnen en arrangementen (Bacharach, maar ook Richard Carpenter zelf) en de onnavolgbare stem van Karen Carpenter natuurlijk. Altijd die ondertoon van afscheid, verlangen en melancholie. Een van mijn favorieten is “I can dream can’t I”.
Als je Karen hoort zingen is het alsof ze alleen voor jou zingt, alsof ze als het ware op jouw schoot zit. Haar stem lijkt een beetje opgestaan in sommige liedjes van Rumer, zoals in ‘Slow’.
Terwijl ik dit typ ga ik uit mijn dak bij een (ook al weer wat oudere) cd van Keane, Ik ben qua muziek dus niet stil blijven staan. Maar Karen heeft altijd een plaats in mijn hart.
Grote dank voor dit stuk!
Wow, Eric, dank voor je prachtige reactie!
Now& Then is een van mijn favorite albums van de Carpenters. Heb alles van ze en ben al fan sinds 1974. Voor mij een van de mooiste stemmen die er bestaat. Na al die jaren kan ik nog steeds kippenvel krijgen van deze stem. http://www.thecarpenters.nl Groet! Marijke