De blues van Walter Becker

Sinds begin jaren zeventig heeft de muziek van Steely Dan miljoenen muziekliefhebbers in zijn greep. De muzikale erfenis van de twee anti-helden staat bekend om zoveel boeiende ingrediënten.

De taalkundige bouwwerken. De verrassende harmonieën. De dubbele bodems. De poëtische puzzelstukjes. Het opnieuw uitvinden van de twelve bar blues. Het perfectionisme in de studio. De eindeloze rits muzikanten die aan hun platen meewerkten en de minstens zo eindeloze tijd die ze doorbrachten in de studio. De interviews waarin het duo zich hulde in mysterieuze beeldspraak en daarmee iedereen te slim af was. De toewijding aan hun fans. Twee elementen vormen steeds de rode draad: blues en humor.

Steely Dan werd groot in een periode waarin liefhebbers de tijd namen om zich te verdiepen. Gelukkig gaan de muziek, de teksten en de humor nog lang mee. Er valt altijd weer wat leuks, moois of nieuws in te ontdekken. Door alle intellectuele Spielerei heen klinkt in de muziek van Steely Dan altijd een diepgewortelde beat. Die ‘zwarte’ hartslag. Een soort baude muzikale eerlijkheid, de ultieme vertelkunst waarin alles samenvalt.

Polijsten deed Steely Dan op de goede manier: door het goede nog beter te maken, door niet te kiezen voor het bijna-goede. Tot wanhoop van velen. Door songs weg te gooien die nét niet voldeden en door te gaan met nieuw materiaal. Door op zoek te gaan naar de beste feel van de best passende beat, de perfecte baslijn. Door nóg langer te werken aan arrangementen, aan muzikale details, aan het ongelooflijke hifi geluid. Door te proberen. Door zich steeds te omringen met jonge, inspirerende musici met wie ze dezelfde liefde deelden voor jazz en old skool r&b.

Het zijn lange relaties, tussen deze band en de fans. Fans van het eerste uur blijven fans. De hits bleven ze altijd spelen.

Overigens lieten de heren van Steely Dan ook zonder maar één noot te spelen, bijvoorbeeld bij interviews (of andere optredens in de openbaarheid) hun gefrappeerde gevolg achter in een waas van mystiek, ongeloof en bewondering.

Wat nu de rol van Donald Fagen was, wat nu precies de rol van Walter Becker? Waar begon de één, waar hield de ander op? Ook daarover ligt een tapijtje. We zullen het nooit precies weten. Ze waren elkaars perfecte tegenspeler.

Vlak na iemands dood vliegen de anekdotes je altijd om de oren. In dit geval ben ik daar zeer dankbaar voor. Wat een toegewijde, grappige, leuke man. Wat een muzikaal brein. Wat een scherpzinnigheid. Wat een ongelooflijke humor.

Een quote uit de biografie ‘Reelin’ in the years’ haal ik hier graag aan, Op de vraag‘wat het concept Steely Dan nou precies is, antwoordt Becker: “Even if we could answer the question, you know that we would lie. We would deliberately lead you off the scent.

Zelf heb ik The Dan twee keer live gezien, waaronder in 2007 op North Sea Jazz. Het klonk fenomenaal. Strak en diep. Rauw en energiek. Relaxed en witty als altijd. De stukken blijven magisch.

Nieuw materiaal was er al jaren niet meer. Tot voor kort traden ze nog samen op — Fagen nu met zijn eigen band The Nightflyers.

Becker was al jaren ziek. Toch zag niemand aankomen dat 3 september 2017 de dag zou worden waarop Steely Dan ineens geschiedenis was. Rust zacht Walter Becker. We gaan je heel erg missen.

tom beek (c) hans reitzema

Tom Beek, saxofonist, tekstschrijver, webdesigner en fotograaf. Onregelmatig op Twitter en Instagram. Eindredacteur Jazz Bulletin. Nerd/helpdesk/detective. Gek op jazz, koffie en camera's. Ruikt aan boeken.

Plaats een reactie