Zit ik nietsvermoedend in mijn favoriete strandtent, met een stokbroodje zalm en een blikje cola on the side, hoor ik ineens een steengoed soulnummer. Ik houd mijn telefoon bij de speaker en Shazam zegt: het is The Pain Gets A Little Deeper.
Volgens Google een hitje uit 1966 van ene Darrow Fletcher. Nooit van gehoord. Hij was veertien tijdens deze opname. Veertien? Zijn stem klinkt alsof hij elke ochtend zijn stembanden insmeert met ruwe motorolie, alsof hij zijn derde echtscheiding achter de kiezen heeft, alsof hij zojuist een kuur heeft afgemaakt tegen open tbc – een kuur die niet is aangeslagen.
Ze zeggen dat Darrow Fletcher een soort muzikaal wonderkind was à la Stevie Wonder – maar wat zegt dat? Er zijn er zoveel. En er is maar één Stevie. Na The Pain Gets A Little Deeper probeerde Darrow een tweede hit te scoren, maar dat lukt niet en hij raakt in de vergetelheid. Leeft hij nog, zingt hij nog? Misschien is hij wel hondenkapper geworden in Oak Hill, West Virginia – je weet het niet.
Er zijn toch wel meer van dit soort nummers gemaakt? Daar heeft u een punt. En morgen bent u dit niemendalletje waarschijnlijk vergeten. Maar onderaan de streep is dit een heerlijk swingend nummer. En dáár krijgen we nooit genoeg van.
