Het is vakantie! Nu zullen er altijd mensen zijn die zeggen: als muzikant heb je toch altijd vakantie: je mag laat opstaan, je verdient je brood met je hobby, dus je mag niet mopperen.
De klok rond slapen deed ik al zelden, maar sinds ik vader ben, al helemaal niet meer. Dagelijks vóór het krieken van de dag sta ik al een flesje te maken. Of ik nu om vier uur ‘s nachts thuis ben gekomen van een optreden in Groningen of niet. Met alle plezier overigens, maar uitslapen kun je het niet noemen.
Maar nu dus vakantie. Ik greep in de boekenkast naar een oude liefde: de ‘cursiefjes’ van Simon Carmiggelt. Zijn werk leerde ik pas kennen bij zijn overlijden in 1987. Dat is doorgaans het moment waarop iemand meer aandacht krijgt dan in zijn hele leven daarvóór. Gelukkig voor mij, want ik was meteen fan van zijn fraaie portretten, heldere beschrijvingen en prachtig taalgebruik. Vooral de Kroegverhalen zijn kostelijk en geniaal geschreven.
Volgens mij is Carmiggelt de eindbaas van de column. De meester van de melancholie op de vierkante meter. In een paar honderd woorden het leven van alledag beschrijven, op maat gegoten in een vermakelijk verhaal met een kop en een staart, iets wat je mééneemt in de dag, waar iedereen zich in herkent en wat de moeite van het nalezen nog waard is.
Ik denk bij alles: kon ik maar zo schrijven als Carmiggelt.
In zijn tv-programma draaide Carmiggelt altijd In a sentimental mood. Deze versie van Steps Ahead is één van de mooiste uitvoeringen die ik ken.
http://kassa.vara.nl/radio/afspeelpagina/fragment/tony-van-verre-ontmoet-simon-carmiggelt/speel/1/ / http://www.bol.com/nl/s/boeken/zoekresultaten/Ntt/Tony+van+Verre+ontmoet+Simon+Carmiggelt/search/true/searchType/qck/N/8299/sI/true/sA/200/sc/books_all/index.html > Mijn opa was fan, Carmiggelt is met de paplepel ingegoten dus. Deze uitzending herinner ik mij nog goed. Het boek – integrale versie van de uitzending – over Ko van Dijk heb ik nog ergens. Ik voegde het boek van Carmiggelt (Bol) bij. Mooie blogs, ik geniet ervan.
Dank Albert!
Carmiggelt is aan mij voorbij gegaan, maar rond die tijd ontdekte ik Steps Ahead aan de hand van dat album Magnetic. In a Sentimental Mood, samen met Skyward Bound van twee albums daarvoor, kom ik elke keer weer bij terug. Boze tongen noemen het een ‘uithangbord voor de Akai EWI’, maar ik vind het meesterlijk.
Hardly related, maar wel de moeite waard om te noemen: de documentaire/film ‘Man on Wire’ over de franse koordanser die illegaal tussen de WTC torens overstak, waar de albumcover op gebaseerd is.
Dank voor je reactie Marten, leuk!
Dank voor deze toelichting 😉 Stiekem heb je dit helemaal voor mij geschreven!
Jeweettog!
Al 35 jaar fan Tom! En ook ik probeer mensen mee te nemen in mijn enthousiasme en de oneindige bewondering voor Carmiggelt
Leuk blog! Authentiek. Succes Tom met je prachtige werk.
Na Carmiggelt, was er Martin Bril. Bijna zo goed. En waren de oude zielen op. Of toch niet?