Ik heb een zwak voor Bruce Springsteen. Een mooie kerel. Een brok geschiedenis waar je u tegen zegt. Los van zijn muziek: hij stáát ergens voor. Voor een heleboel dingen waar ik ook in geloof. In eerlijkheid, in mensen, in samen de schouders eronder. Ja, je zou hem gerust de Dirk Kuijt van de rockmuziek kunnen noemen.
Afgelopen jaar kwam Bruce regelmatig in het nieuws vanwege zijn kritiek op Trump. Hij maakte er zelfs een nummer over. Don’t tell me a lie and sell it as a fact. Geen malse teksten. Musici die politiek geëngageerd zijn, die bewonder ik. En Bruce doet dat erg goed.
Of je nu van zijn muziek houdt of niet, dat hij een man is om van te houden, zie je in dit filmpje uit 2013 van één van zijn stadionconcerten, wanneer het publiek met grote borden verzoeknummers aanvraagt — een leuk terugkerend ritueel.
Op een bepaald moment verschijnt het verzoekje C’est la vie. Een oude kraker van Chuck Berry. En het bewijs dat twee akkoorden meer dan genoeg zijn voor een goed liedje. Bekend als muzikaal decor voor de beroemde dansscene van Pulp Fiction. De versie van Emmylou Harris kende ik al uit 1977 en vind ik nog steeds de beste.
Terug naar Bruce. Vóór de microfoon, ten overstaan van tienduizenden fans, leidt hij in deze video zijn E-Street Band, wanneer het nummer stap voor stap wordt ingestudeerd. We haven’t played this one since we were sixteen! Het is even zoeken naar de toonsoort, Bruce schreeuwt wat naar achteren, het rammelt, het duurt even. Oh man, give me a capo! Aan de blazers zingt hij de lijntjes voor. En het publiek helpt mee.
En dan lukt het. Als geen ander geeft Bruce iedereen het gevoel dat-ie hoogstpersoonlijk verantwoordelijk is voor dit succes. Feest voor iedereen! Wat een ontwapenende man en wat een heerlijke ontlading. Hij zet gelijk zijn bandleden nog even in het zonnetje. Als Bruce zich ooit nog verkiesbaar stelt, zou ik het wel weten. Bruce for President!
