Lang Lang speelt Beethoven

Op zoek naar het mooiste Adagio van Beethoven. En waarom pianist Lang Lang met de beker naar huis gaat.

Vanochtend viel mijn oor op het Adagio uit de 3e pianosonate (opus 2 nummer 3) in C majeur van Beethoven. Zo gruwelijk mooi.

En wat zijn er veel mooie uitvoeringen. Omdat ik niet meteen kon kiezen, maakte ik een playlist met allemaal versies van hetzelfde adagio.

De verschillen zijn enorm. Het blijft ongelooflijk (en fascinerend) hoe dezelfde paar noten zo anders kunnen klinken.

Lang Lang

Zo kwam ik op de uitvoering van Lang Lang, de wereldberoemde Chinese pianist. Aardige gozer ook, volgens mij. Hij speelt visioniar, virtuoos, zeer gedetailleerd en begeistert. Hem bezig zien aan de piano is al leuk.

Zijn versie van dit Adagio stak er bovenuit. Ook Michelangeli en Gould kwamen in de buurt, maar over hen heb ik al eens eerder geschreven, dus die mochten nu niet meedoen.

Grote vraag is: waar zit hem dat nu in? Wat heeft de ene uitvoering waarbij je als betoverd zit te luisteren, terwijl je bij een andere uitvoering niets voelt. Er worden toch precies dezelfde noten gespeeld?

Het is de lijm tussen de noten, denk ik. Zo wordt het een verhaal. Lang Lang grijpt je bij je lurven. De luisteraar wordt geleid, meegenomen. Ik ben ervan overtuigd dat dit een diep verlangen is van de luisteraar: meegesleept worden door de muziek. Techniek staat altijd in dienst van de muziek. En de voordracht van Lang Lang is van een zeer zeldzaam soort kwaliteit. Wat dat dan precies is, weet ik niet. Misschien moet het een mysterie blijven. Maar wat het ook is, Lang Lang hééft het.

tom beek (c) hans reitzema

Tom Beek, saxofonist, tekstschrijver, webdesigner en fotograaf. Onregelmatig op Twitter en Instagram. Eindredacteur Jazz Bulletin. Nerd/helpdesk/detective. Gek op jazz, koffie en camera's. Ruikt aan boeken.

0 gedachten over “Lang Lang speelt Beethoven”

Plaats een reactie