Verwachting

Mijn lief en ik zijn in blijde verwachting. Een heel bijzondere ervaring, een ongekend spannend proces en natuurlijk een geweldig vooruitzicht. Nieuw leven is natuurlijk altijd goed, maar omdat het van onszelf is, komt het allemaal ineens extra dichtbij.

Losjes erover lezen in een tijdschrift of een boek is er niet meer bij. Maandenlang lezen we bevallingsverhalen, zien we de prachtigste babyfoto’s, krijgen we hoogstpersoonlijk de borstvoedingsmafia op bezoek en komen we al googlend op websites met griezelige anekdotes en fora met de pietluttigste kwaaltjes. Gelukkig gaat het bij ons zeer voorspoedig. Wanneer ik dit schrijf, tikken we de 38 weken aan.

De vraag is dus of u dit leest vóór of ná het beschuit met muisjes. Misschien breken de vliezen zelfs al voor het eind van dit stukje, wie weet.

De mensen om ons heen zijn er maar druk mee. Dat is heerlijk en tegelijk beangstigend. Zo worden we overstelpt met babyspullen. Verbaasd kijken wij toe hoe hele zolders, bergingen en Shurgards worden leeggehaald met overbodig geworden kindermeubels, -speelgoed en -kleertjes. Lief bedoeld natuurlijk, maar intussen overwegen wij een tweede huis. Gisteren nog, wisten wij ternauwernood te voorkomen dat er hier meer dan drie wiegen staan. Wat moet je ermee. Nog voor de bevalling wordt meneer zijn kleding al meer gestreken dan die van zijn ouders bij elkaar (cumulatief). De jongeman is nog niet geboren, of zijn kledingkast puilt al uit.

Alleen al van de WITTE rompertjes met KORTE mouwen. Waar gaat dat heen.

Wij krijgen ook allerhande Tips. Naast de wat abstracte tips als ‘volg je eigen gevoel’ is er de categorie too much detail: ‘smeer parkietenzalf op je vagina anders krijg je aambeien’. Maar de ergste tips zijn “jij moet nog zooooveel leren”. Begrijpelijk, maar wat moet je daar nu mee.

De meeste adviezen heeft mijn lief gelukkig niet nodig, want zij is zeer goed ingelezen in de materie. De zwangerschap verloopt tot nu toe buitengewoon relaxt (insert: geluid van knokkels op onbewerkt hout). Hoe goed we ook voorbereid zijn, we hebben uiteraard geen idee wat ons nog te wachten staat.

De meest fascinerende aller tips is toch wel het klaarzetten van de Vluchttas. Dit is de koffer met spullen die je bij elkaar zoekt op het moment dat je in de haast met je zwaarweeënde vrouw naar het ziekenhuis vertrekt. In gedachten zie ik mijzelf midden in de nacht met 180 km/u over de Catharijnesingel rijden (Altijd zorgen voor een volle tank, knoop ik mijzelf in de oren). En mijn vrouw niet vergeten mee te nemen, ook zoiets. Maar: wat stop je allemaal in die tas?

Voor de bezwangerde wordt in de checklist niets aan het toeval overgelaten. En terecht. Lippenbalsem, pantoffels, peignoirs, voedings-bh’s, kleingeld voor de parkeerautomaat, een halve snackbar moet mee. Aan alles is gedacht. Maar de mannen komen er met alleen ‘ondergoed, scheer- en toiletspullen’ wat bekaaid vanaf.

Is er ook wifi in het ziekenhuis? Hoe lang moet je wachten in zo’n situatie? Moet ik als man zelf de ontsluiting opmeten? Met een geodriehoek? De meeste vragen durf ik toch niet hardop uit te spreken.

Ik gooi een paar tijdschriften, een fototoestel en een telefoonoplader in de tas, kus mijn vrouw welterusten en wacht op wat komen gaat.