Hij is één van mijn grote helden.
De waanzinnige pianist Kenny Kirkland overleed in 1998 en was toen slechts 43 jaar.
Hij liet een muzikale erfenis achter van ongekende, tijdloze hoogtepunten. In deze blogpost heb ik er een paar verzameld.
Halverwege de jaren tachtig leerde ik enorm veel nieuwe muziek kennen. Het album Black Codes (from the underground) van Wynton Marsalis, het eerste soloalbum van Michael Brecker, de platen The Dream of the Blue Turtles en Bring on the Night van Sting die net voor zichzelf was begonnen en enkele jaren later het kwartet van Branford Marsalis.
Allemaal muziek die mijn leven heeft veranderd. Allemaal muziek waarin Kenny Kirkland een belangrijke rol speelt. Dat is geen toeval meer.
Muziek met verbeeldingskracht, energie en levenslust. Met beweging, opwinding en avontuur. Vol schoonheid, verhalen en bezieling. Deze muziek is de reden, waarom ik muzikant ben geworden. En in al deze groepen, op al deze platen kwam ik Kenny Kirkland tegen. Dat kan geen toeval zijn.
Voor een pianist is het niet gemakkelijk om een herkenbare, eigen sound te ontwikkelen. Maar het spel van Kirkland haal je er zo uit. Zijn energie en aanwezigheid zijn onmiskenbaar en onnavolgbaar. Hij kon zich meten met de allergrootsten. Met zijn magistrale timing lijmt hij de noten aan elkaar. Zijn ideeën klinken altijd verrassend, fris en sterk. Zelf noemde hij als belangrijkste invloeden Herbie Hancock, Keith Jarrett en McCoy Tyner. Kirkland had het beste van allemaal.
Ritmisch was hij onvoorstelbaar sterk. Of hij nu speelde met Elvin Jones, Jack DeJohnette of met Jeff Watts, Kirkland legde iedere drummer het vuur aan de schenen. Niemand swingt harder dan hij.
Met Watts was Kirkland bepalend voor de sound en energie van Wynton Marsalis’ eerste jazzgroepen en vooral van diens oudste broer. Het kwartet van Branford Marsalis wordt gezien één van de meest innovatieve en toonaangevende jazzgroepen van de afgelopen twintig jaar.
Samen met Branford, Omar Hakim en Darryl Jones schreef hij geschiedenis in de eerste groep van Sting. De ex-zanger van The Police die zich liet begeleiden door vier jonge, zwarte bad-ass muzikanten, die hun wortels in de jazz hadden. Eén van de absolute hoogtepunten daarvan is Kirkland’s solo op Bring on the night/When the world is running down (zie onder).
Kirkland was een musicians’ musician. Hij speelde ook mee op de eerste soloplaten van John Scofield en Michael Brecker. Hij was een belangrijk sideman voor saxofonist Kenny Garrett. Zo zijn er nog tientallen voorbeelden.. Gelukkig leeft zijn muziek voort.
Hier heb ik een collectie gemaakt van een aantal favoriete Kenny Kirkland fragmenten. Geniet ervan. En laat me weten wat jouw favoriete fragment is. Kenny, we miss you!
