In gesprek met de stilte: C’est le Tom qui fait la musique

Zondag 2 september gooide ik mezelf voor de leeuwen. Saxofoon vs. stilte. Het was de tweede aflevering van C’est le Tom qui fait la musique, mijn zelf-georganiseerde concertenreeks.

Aanloop

De locatie, de oud-katholieke St. Vitus kerk in Hilversum, is nog mooier dan ik dacht. Wanneer ik tijdens de soundcheck de stukken nog eens doorspeel, word ik opnieuw betoverd door de akoestiek. Ik speel wat en het wordt een soort meditatie. De beweging van geluid maakte van stilte ook muziek.

Spelen in deze kerk, alleen, is eigenlijk een soort gesprek met de stilte. Wat je ook speelt, het is er meteen. Maar stilte is ook confronterend. Wat je speelt, moet hout snijden. Het vraagt om nog beter te luisteren. Ook naar binnen luisteren. Je hoort alles. Deze akoestiek praat terug! Het is levende stilte: het geluid lééft. Noten blijven hangen. Geluidstrillingen verbinden zich tot een wonderbaarlijk verhaal, dat ter plekke wordt bedacht en uitgevoerd. Boventonen maken een dansje met elkaar. In de ruimte schilderen de melodieën een aquarel van kleur. Het is een stilte die me inspireert, die mij uitnodigt.

In de zaal

Een uur voor het optreden loop ik door de kerk, een beetje te draaikonten. In je eentje spelen, dat is best eng. Het zijn pittige stukken. Er zitten muzikanten in de zaal, mensen die er verstand van hebben. Ik kijk om me heen en het is gezellig. Straks is het stil. Zou ik het boeiend kunnen houden, een heel concert?

Saxofoon spelen, ik krijg er nooit genoeg van. Hard, zacht. Hoog, laag. Snel, langzaam. Diep, vlug. Rauw of zoet. Gepolijst of bitter. Grof of smooth. Versneld of verstild.

Stilte

Dan is het tijd. Als ik wat rondloop om de laatste dingen te regelen voor de gasten binnenkomen, is Mike Boddé, mijn partner in crime al flink aan het oefenen. Hij is in topvorm, hoor ik meteen. En ik krijg zin. Ook Mike staat op scherp en had, net als ik, een paar solo-nummers voorbereid, waar ik heel benieuwd naar ben. Want ook hij moet voor de leeuwen.

René van Beeck, hofleverancier van C’est le Tom qui fait la musique had weer een schitterende, vers gestemde en warm klinkende Yamaha vleugel geleverd.

Avontuur

Wanneer ik mijn ogen opendoe, is het voorbij. Het pakte allemaal heel mooi uit. De sfeer was goed, er was zo’n 150 man publiek, de zon scheen in de kerk, het was helemaal zoals ik het had bedacht. Mike was inderdaad in topvorm. En ik? Hoewel ik toch wat zenuwachtig begon, kwam ik er uiteindelijk aardig goed in. Stilte of niet. De nummers pasten goed bij deze bijzondere setting, het programma had een mooie spanningsboog en een goede lengte.

Dank

Het was zo bijzonder om te doen. Wat een kado ook, om dit te mogen delen. Het avontuur is geslaagd, ik mag tevreden zijn. Dank iedereen voor jullie komst!!

Muziekblogger Peter Visser noemde het een ‘optreden van ongekende schoonheid.’

Fotograaf Ronald de Jong was in de zaal, vroeg of hij foto’s mocht maken en schreef er een mooi blog over met prachtige foto’s.

Dankjewel Marlon Domingus voor de video’s!

Velen hebben me geholpen met de organisatie. Veel dank aan Mike Boddé, Alice Parmentier, Lisette Maaskant, Ruth Bossema, René van Beeck, Lindsay van der Sluijs, Margreet Post, Ad Smit.

Twitter mentions

Dank Ronald, Norman, Viviane en Alice en Kees voor de mooie foto’s en Marlon voor de video’s!


Ook leuk:

tom beek (c) hans reitzema

Tom Beek, saxofonist, webdesigner, fotograaf en tekstschrijver. Onregelmatig op Twitter en Instagram. Eindredacteur Jazz Bulletin.

4 gedachten over “In gesprek met de stilte: C’est le Tom qui fait la musique”

Plaats een reactie