“Heeey Willem!”, riep ik. We lachten allebei en gaven elkaar een hug. We waren op de Parade, ik had net een bordje Mexicaans opgeschept, onze paden hadden elkaar al een paar jaar niet gekruist en ik was blij om hem te zien.
Links van hem stond zijn vriendin. Hoe heette ze ook alweer? Ik nam geen tijd om daar uitgebreid over na te denken, maar stak joviaal mijn rechterhand uit. Het was nogal lawaaiig, dus ik boog me een beetje voorover om mezelf verstaanbaar te maken. “Sorry, maar ik weet je naam niet meer, erg he! Volgens mij hebben we ooit samengespeeld?”
Terwijl ik dat zei, en ik klaar stond om haar antwoord te ontvangen, vloog er — met een flauwe boog — een piepklein stukje nacho van mijn mond in haar decolleté.
Zou ze het gezien hebben? Met mijn hand voor mijn mond gebaarde ik meteen iets in de trant van ‘jeetje, sorry’. Gelukkig begon Willem weer te praten. Hij lachte nog steeds.
Intussen schudde hij de hand van mijn vriendin. Kijk, deze mensen konden tenminste elkaars naam even onthouden.
In een paar vluchtige zinnen probeerde we nog bij te kletsen. Zoiets lukt nooit, maar dat is niet erg.
“Enne, wat heerlijk voor jullie,” zei ik, nog steeds goedgemutst, “Een avond met zijn tweetjes op stap, zonder de kinderen?”.
Ze wees wat ongemakkelijk naar hem: “Eeehhh nee, ik heb geen kinderen. Hij wel.”
Na deze flater gaf ik het op. Tussen mij en de vriendin van Willem kwam het niet meer goed.
