De 'underground' van Chris Potter

De band Underground van Chris Potter is één van de meest innovatieve groepen van de afgelopen jaren. Deze Newyorkse ‘band zonder bas’ staat voor genre-overstijgend avontuur, muzikale heksentoeren en halsbrekende virtuositeit.

Interactie

Hoe complex de muziek van de god given saxofonist — over wie ik al eerder schreef — soms ook is, je hoort vrijheid, energie en speelplezier. Vorig jaar vertelde Potter in een interview voor The Stanford Daily over zijn leven als bandleider.

Chris Potter: ‘Spelen met je eigen band heeft iets bijzonders. Je speelt een tijdje niet, iedereen doet tussendoor zijn eigen dingen. Zodra je weer bij elkaar komt, is het weer fris. Zo blijft het altijd in beweging. De realiteit is helaas dat het erg moeilijk is om steeds met dezelfde mensen te spelen.’

‘In mijn muziek reageren we continu op elkaar. Dat vind ik ook het mooie: uiteindelijk gaat het om de energie, om de mensen, om hoe ieders persoonlijkheid hierin tot uitdrukking komt. De interactie die er ontstaat kun je nooit van te voren voorspellen of afdwingen tijdens het componeren. Ik probeer wel de voorwaarden te creëren waardoor de magie kan ontstaan.’

Risico

‘Tijdens het componeren houd ik rekening met de muzikanten met wie ik ga spelen. Je wilt niet teveel schrijven; wat je niet schrijft is namelijk ook belangrijk. Ook al neem je daarmee een risico. De momenten dat het gebeurt, zijn magisch, daar doe je het voor. Op sommige avonden gebeurt het niet, dat hoort er ook bij.’

‘Mijn muzieksmaak is heel breed. Sommige dingen zijn helemaal doorgecomponeerd en andere muziek is weer volledig vrij. Voor de ene situatie schrijf ik veel noten, in andere situaties spelen we structuren die op één A4-tje passen. Het kan allemaal, als het maar werkt.’

Documentaire

‘De meeste nieuwe muziek die ik beluister is niet zozeer jazz, het is meer klassiek en pop. Als er nieuwe jazzplaten uitkomen, zijn die meestal van mensen die persoonlijk ken uit de scene. Die muziek ken ik al. Als ik hen wil horen ga ik naar een club om de hoek. Ik realiseer met dat het heel anders was geweest, als ik niet in New York woonde.’

In de documentaire Open Minds (2010), gemaakt door Jim McGorman, zie en hoor je Chris Potter met zijn Underground-kameraden Craig Taborn, Adam Rogers en Nate Smith aan het werk. Ze repeteren, ze spelen in de 55Bar, ze vertellen over de muziek, de band en de werkwijze. Erg inspirerend!

Met dank aan Michiel Stekelenburg.

Chris Potter, North Sea Jazz 2007
Chris Potter, North Sea Jazz 2007
tom beek (c) hans reitzema

Tom Beek, saxofonist, tekstschrijver, webdesigner en fotograaf. Onregelmatig op Twitter en Instagram. Eindredacteur Jazz Bulletin. Nerd/helpdesk/detective. Gek op jazz, koffie en camera's. Ruikt aan boeken.

Plaats een reactie