De tranen van Cor Bakker

Wie hem ooit heeft ontmoet, of met hem heeft gewerkt, kent hem waarschijnlijk als een virtuoos pianist en een goedlachse bourgondiër die zorgt voor een gezellige sfeer.

Een hardwerkend muzikaal leider die zichzelf graag uitdaagt, overal een oplossing voor weet en zich op een prettige manier druk maakt om details. Met zijn encyclopedische muziekkennis en de werklust van een Westfriese stier zet hij iedereen om zich heen aan tot grote prestaties, ook onder hoge druk van camera’s en andere deadlines. Zoiets is zeldzaam, dat wordt nog wel eens onderschat.

Van Bach tot Brel, van The Beatles tot Ellington, van Bannink tot Bill Evans: geen muziekstijl is hem vreemd. De man kent zijn klassiekers. Een optimistische man, vol grapjes, anekdotes, levenslust en heel veel liefde voor muziek. Het gevaar is: door zijn energieke persoonlijkheid en al zijn grapjes zou je bijna vergeten hoe prachtig hij kan spelen.

In onze voorstelling is er één zo’n moment. Cor vertelt. Over een moment van verdriet. De sfeer slaat om. Het is menens. In de theaterzaal kun je een speld horen vallen. Cor speelt. En speelt.. Dan hoor je zijn tranen. Dat, precies dat: Cor horen spelen op zijn aller- allermooist. Dat is voor mij het mooiste moment van de voorstelling.

tom beek (c) hans reitzema

Tom Beek, saxofonist, tekstschrijver, webdesigner en fotograaf. Onregelmatig op Twitter en Instagram. Eindredacteur Jazz Bulletin. Nerd/helpdesk/detective. Gek op jazz, koffie en camera's. Ruikt aan boeken.

0 gedachten over “De tranen van Cor Bakker”

  1. Aaaah, wat schrijf je toch mooi en wat maakt me dit nieuwsgierig. Juist zijn traan – de goedlachse Cor “kennen” we – raakt dan de gevoelige snaar.

    Beantwoorden

Plaats een reactie