De grootste fan van Candy Dulfer

Niemand op middelbare school was zo gek van jazz als ik.

Jazz was niet de gemakkelijkste muziekkeuze. Als je ervan houdt, is het nog onduidelijk wat jazz dan precies is. De een denkt aan het feestelijke gepiep van Willem Breuker, de ander associeert jazz met dixieland op een braderie.

Ik had een paar platen. Van David Sanborn, The Brecker Brothers en mijn pronkstuk: Saxophone Colossus van Sonny Rollins uit 1956.

Zelf saxofoon spelen deed ik al, maar het stelde weinig voor: The Pink Panther, Take Five, Food for thought en In the mood.

En dat allemaal in 1986, de tijd van geblondeerde stekels, beenwarmers en veel te wijde kleding. Van de Elfstedentocht, Police Academy en Music Box.

De stoerste jongen van mijn klas was ik zeker niet. Basketballen kon ik wel aardig maar ik was tenger en niet erg groot. Daardoor deed ik wel extra mijn best. Het was, laten we zeggen, karaktervormend.

Sommige meisjes vonden dat ik op Ferris Bueller leek. Helaas maakte ik daarmee geen indruk op Paulien, het meisje waar ik al twee jaar in stilte verliefd op was.

Popmuziek was heel leuk (net als in 1984, daar schreef ik ook een blog over). Ik droeg een lange regenjas net zoals David Bowie in Dancing in the Streets.

Maar de jazz lonkte.

Dit was in grote lijnen mijn wereld op het Stedelijk Gymnasium.

Schoolfeest

Op een dag hadden de leerlingen van de feestcommissie de hele school versierd.

De gangen en de gymzaal waren feestelijk verlicht. Het gonsde. Iedereen was al dagen in rep en roer want vanavond was Het Schoolfeest.

Er zou gedanst gaan worden op Fame, Michael Jackson, Lionel Richie, Prince, Doe Maar en Kayagoogoo. Kluiten jongens keken schaapachtig naar kluiten meisjes aan de overkant. En omgekeerd.

Dit feest zou wékenlang het onderwerp van gesprek zijn in de gangen, de kantine en in de fietsenstalling.

Vlak voordat ik op de fiets stapte naar het Stedelijk Gymnasium in Leiden, deed ik een geurtje op (veel te veel natuurlijk) van Paco Rabanne, mijn mooiste blouse aan en mijn nieuwste sneakers.

Een lijntje oogpotlood mocht ook niet ontbreken. Dat deden jongens toen.

Ik was klaar voor Het Feest en liep – veel te vroeg – de feestzaal binnen.

Er speelde een band! Ik zocht een plekje vooraan bij het podium. Dit was nog maar de soundcheck.

Het zou zeker nog een uur duren voordat het optreden begon. Ik hoorde allerlei gerommel met instrumenten. Af en toe speelde er iemand iets — dat klonk waanzinnig.

De boomlange bassist droeg een zonnebril en zijn dreadlocks deden met denken aan Bob Marley. Wat een sfeer, dit.

De gitarist speelde uit de losse pols even iets van James Brown. Woeha!

De muzikanten maakten allerlei gebaren naar elkaar van harder en zachter. En toen verdween de band naar de kleedkamer.

De feestzaal stroomde vol. Ik zag was klas- en schoolgenootjes. Maar ik was niet meer weg te slaan bij het podium.

Candy

Even later kwam er een meisje de bühne op, hip gekleed en zelfverzekerd.

Ik dacht eerst dat ze danseres was. Ze kon niet veel ouder zijn dan ik.

Toen zag ik de prachtig glimmende, goudkleurige altsaxofoon die ze in haar hand had. Ze was de leider van de band!

Ze heette Candy Dulfer en die avond speelde ze met haar band Funky Stuff de dakpannen van de gymzaal van het gymnasium.

Het was niet normaal. Iedereen danste, zong en schreeuwde. Het oude gebouw schudde op zijn grondvesten.

Van de eerste tot de laatste noot was het één groot feest. Dehele ruimte was volledig overgenomen door één dampende, funkende menigte.

Met haar zestien jaar dirigeerde de jonge mevrouw Dulfer haar eigen band en een paar honderd uitzinnige scholieren naar de extase.

Een historische avond.

Later zou ik Candy nog vaker zien. Op festivals, op tv, in videoclips.

Ze werd nationaal bekend, scoorde hits, trad overal op en maakte een fantastische, internationale carrière.

Fenomeen

Later, toen ikzelf als muzikant een beetje naam had gemaakt, werkten we af en toe samen. Ook dat was met haar een groot feest.

Voor mij is Candy een icoon. Noem het jeugdsentiment, noem het bewondering, noem het een indirect soort verliefdheid, noem het een vorm van jaloezie, allemaal een beetje waar.

Toch gaat het mij daar niet om. Wat mij dwars zit is, dat haar talent door weinig mensen op waarde wordt geschat.

Wie haar kent, wie van dichtbij heeft meegemaakt, weet: Candy Dulfer is een fenomeen.

Al bijna dertig jaar presteert zij het om op zeer hoog niveau muziek te maken, te entertainen, te vernieuwen.

Met haar messcherpe, opzwepende saxofoonspel en haar gloedvolle, uit duizenden herkenbare geluid laat ze menig conservatoriumstudent alle hoeken van de kamer zien.

Ze is ontzettend positief ingesteld, creëert niet alleen bij het publiek, maar ook op het podium en achter de schermen een feestelijk familiegevoel.

Als geen ander speelt ze terloops de rol van talent scout. Kijk naar Trijntje en Leona. En wacht maar tot je Ricardo live hebt gehoord!

De lijst van getalenteerde muzikanten die hun carrière begonnen bij Candy — en in zekere zin aan haar te danken hebben — is lang.

Ze is superprofessioneel, spreekt nooit kwaad over collega’s en zorgt heel goed voor haar mensen.

Wie anders gaat er nog zo verzorgd en hip gekleed? Ze ziet er altijd tiptop uit, ook op het podium.

Als zij speelt, is het feest.

In dit land van azijnpissers wordt wel eens vergeten dat artiesten als Prince, Dave Stewart, Maceo Parker en David Sanborn allemaal heel graag met háár willen spelen.

Terecht: Candy rocks.

En de grootste fan van Candy Dulfer, dat ben ik.