Aretha's Gold

Het was 1990 en ik was net op kamers gaan wonen op de Hogewoerd in Leiden. Er was een tweedehandszaak naast café de Spons, waar je voor een paar gulden jazzplaten kon kopen. Die dag kocht ik Aretha’s Gold.

Het was mijn eerste plaat van The Queen of Soul, die ik tot dat moment eigenlijk alleen kende van Think uit de film The Blues Brothers. Wat ik toen niet wist, is dat deze plaat maandenlang op de draaitafel zou blijven liggen van mijn nieuwe Mitsubishi-stereoinstallatie.

Er ging een wereld voor me open. Bij Aretha ging de naald eindeloos op repeat. Wat een sound. Dit is the real thing. Vond ik meteen. En dat vind ik nog.

Langzaam maar zeker smolt de muziek samen met mijn leven. Hoor ik de muziek, dan hoor ik het geluid van vrijheid, een nieuw leven, op eigen benen staan, nieuwe vrienden, nieuwe plaatsen en vooral veel nieuwe muziek.

Op de klanken van Aretha’s Gold poetste ik ‘s ochtends dansend mijn tanden, smeerde ik ‘s middags mijn boterhammetjes, schreef ik tussendoor mijn huiswerkopdrachten en draaide ik ‘s nachts mijn sjekkies.

Utrecht, 22 jaar later. Ik zit middenin een verhuizing als het batterijtje van mijn carkit heeft begeeft. Moedeloos kijk ik naar het dashboard van mijn auto. Dat batterijtje is belangrijk, want dat heb ik nodig om muziek uit mijn iPhone in de auto af te spelen.

Dan maar zonder iPhone. Ik graai een paar cd’s uit een verhuisdoos, duw er eentje in en zwengel de cd-speler aan. Het was Aretha’s Gold.

Jezus wat is dit goed. Het gevoel is er meteen weer. Fak, het is zelfs nog beter dan ik dacht. Ik ken nog alles uit mijn hoofd. De koortjes, de drumfills, de adlibs van Aretha, de krakende Atlantic geluiden.

Wat een bandje! Wat een feest. Ik zing mee, trommel op het dashboard, zet de stereo op tien en geef gas.

Gastblog bij ‘Nummer van de dag’ op uitnodiging van Arja van den Bergh.