Lieve schat, kom eens bij me zitten.
Fijn. Ja, zoiets vragen doe ik liever niet. Maar ik vind het fijn als je dichtbij me bent.
Je kent mijn verhaal. Jij als geen ander. Jij draagt mijn verhaal ook met je mee. Misschien wel meer dan ik. Elke ochtend, elke avond, elke dag. Ik zie dat.
Ik zie je gaan. Ik volg je. Ik voel je. Ik zie jou.
Het is jouw verhaal geworden. Ook al vind je het moeilijk. Ook al heb je geen oplossingen. Ook al kun je niet altijd iets doen. Ook al zijn er dagen dat je, dat je de muur wel kunt intrappen van frustratie en verdriet. Ook al weet je het even niet.
Van alles wat je bent, vind ik het nog het fijnst dát je er bent.
Hoe je er ook bent: je bent er. Al ben je er half, afwezig, en op jezelf. Wat bozig misschien. Je bent er! Ik kan je niet vertellen hoe belangrijk dat voor me is, nu.
Laat me je even vasthouden. Laat me je kussen. Zet de tijd stil en laat me je koesteren.
Je lieve hoofd, je zachte huid. Je mooie ogen. De ogen waar ik zo gek op ben. Ik zie je. Ik zie je helemaal. Wat ben je toch mooi. Ik vind je mooi.
Hier met jou zijn maakt me gelukkig. Het is alles wat ik vraag. Ik vind het goed. Zoals het is, is het goed genoeg.
Kijk nog eens naar me. Vertel me wat je ziet. Praat tegen me. Blijf nog even. Ik vind het fijn met jou.
Geschreven voor Pink Ribbon op uitnodiging van Anita Mooiweer.
